میان ارض و سما بزم شادی و شور است           به روی دست نبی آیه‌هایی از نور است

بـغـل گـرفـتـه نـبـی سبط اکـبـر خود را           وَ اِن یَکاد بخوان، چشم ابتران شور است

گمان کنم که پیمبر به گوش او می‌گفت:           خوشا به حال رسولی که با تو محشور است

به رزقِ خوانِ حسن عالمی نمک گیرند           عزیز کردۀ زهرا « کریم » مشهور است

ز دست هیچ کسی لقمه نان نمی‌خـواهیم           کرامت حـسنی با مـزاجـمان جور است

گـدای کوی کریـمـیم و نان بهـانۀ ماست           نظر به منظر جانان مراد و منظور است

چـقـدر غـبطـه خورم بر کـبوتران بقـیـع           شکسته بال و پرم، قبر خاکی‌اش دور است

به قـبـر خـاکـی او سـایـبـان بـدهـکـاریم           برای گـنـبـد و گـلـدسـتـه نـقـشه‌ها داریم